Na mijn schromelijke 7e plaats op het Kruis van Heeg kreeg ik van Rob (maestro is my middle name) Listo de niet te versmaden uitnodiging om mee te doen met “De Listo” aan de Kilorace.
Eerst een paar boodschapjes op het forum en dan een paar appjes over en weer en de afspraken waren gemaakt.
Door tijdsgebrek kon er enkel zondag geraced worden, maar de verleiding was te sterk.
Dus afspraak zondag morgen 9:30 op het palaver aan de Ketelhaven.
dwz. wekker in Belgie om 6:00 en asap de auto in.
Vanaf de grens begon het te regenen. Eerst een paar druppels, dan regen en nu en dan bakken water uit de hemel. (En verdacht weinig wind)
9:10 aangekomen aan de haven, auto gedropt, zeiljas aan en de rest van mijn spullen in een tas en op zoek naar “De Listo”. Bij wijze van toegangsproef, blijkt die in de uiterste uithoek van de haven te liggen en is het verdacht stil aan boord. Dus terug naar de “Ketelbank” waar een aantal doorwinterde zeilers zitten te keuvelen in “full battle dress”.
Ik zet me erbij en even later komt een grijnzende man vrolijk aanzetten. - “Marinus?” -“Yep, Jij bent Rob?”
Ik heb kennis gemaakt met duidelijk een bekende in het wereldje.
De Kilo-racers komen één voor één tevoorschijn. De ene al wat meer weersbestendig ingepakt dan de andere.
“Marco” (zo blijkt later) is de organisator van dienst en komt in open lucht (en regen) een palaver geven. Dat komt hier op neer:
- Daar ligt de rakkenkaart
- Voor de rest hetzelfde als gisteren
- Nee Rob, je mag niet over de ondieptes
Ondertussen is Peter ( Later blijkt, stuurman met zeer vaste hand) erbij gekomen en trekken we ons terug op de Listo.
Rob’s vraag: “Doen we het voor de lol of voor het resultaat?” is zeer snel beantwoord. Als je met zo’n pokkeweer buiten komt ga je voor resultaat.
De grijns van Rob’s gezicht verdwijnt en wordt zeer ernstig. “OK, ieder zijn taak. Je doet je taak, moeit je niet met iets anders en mag in het beste geval een suggestie doen.” Dat is (en blijkt later) het meest efficiënt.
Dus: Peter = Sturen, Rob = voorplecht, Victor =grootzeil en fok. En voor de rest? Als je niets te doen hebt zo snel mogelijk aan de reling om “gewicht” te zijn.
Quantum laminaat zeilen worden aangepikt en we zijn we.
En dan schiet het wedstrijdbeest in Rob en Peter in gang.
Elke koers wordt getest voor de start. We doen een paar test-overstagmaneuvers, gaan na wat de Listo doet voor de wind met de kiel helemaal naar boven en maken ons klaar voor een start.
Ondertussen krijgen we een briefing van hoeveel knopen we minimaal moeten lopen, hoeveel cm er tussen de fok en de reling mag zijn enz.
Wat duren die minuten voor de start lang eens ze aan het aftellen zijn. Steeds gaan we te snel naar de lijn. Draaien we rondjes alsof we een 42 zijn.
Maar mooi op de “toet” gaan we over de lijn en slagen we er in ons vrij te zeilen.
Ondanks de bakken regen die uit de lucht vallen (en waarvoor we amper tijd hebben om het te merken) kan je wat volgt volgens mij enkel (bijna) in de categorie “masterclass” classificeren.
Rob en Peter beheersen de Listo en het zeilwater perfect. Twee boten in onze categorie liggen voor ons en blijken ongrijpbaar. Al komen we dikwijls aardig in de buurt van de tweede. Maar verder loopt dit zo gesmeerd.
Ieder zijn taak en Rob die van op het voordek de tactiek in de gaten houdt.
Ik rep me de ziel uit mijn lijf om zo snel mogelijk bij een overstagmaneuver, traveller te lossen, fok te lossen, fok aan tot op 4cm van de reling, grootzeil nazien en terug op de rand te gaan zitten.
Bij de eerste boei, instructies van Rob over het zetten van de spi. Voor ik het goed beseft heb, staat de spi, ligt de fok opgevouwen op het voordek en beginnen we aan een fantastisch rak aan tegen de 6 knopen. In achtervolging van “De H-boot” en “De spitsgatter”.
Volgende boei?
Het blijkt dat we de spi kunnen laten staan. Gewoon even gijpen. Alsof het niets is geeft Rob instructies voor hij (ik) die naar het voordek is gestuurd. Nu besef ik pas dat ik van wat op dat moment in de kuip gebeurt, ik niets gezien heb. “Ieder zijn taak en niet met die van een ander bezig houden”
Aan de benedenwindse boei is de spi voor dat ik het besef binnen, neem ik de trim van de zeilen voor me, laat ik de kiel neer en begint Rob (terwijl ik terug op de reling zit) aan het voorbereidende werk voor het volgende spi-rak.
Peter? Die stuurt kaarsrecht naar waar we heen moeten.
Wat volgt is een afwisseling van het vorige. Keihard opkruissen (op exact dezelfde plek overstag gaan en onder spi vooruit vliegen).
Het laatste rak is plat voor het laken. Dus kruissen we af. (Kwestie van die gijpen wat te oefenen)
Na 2:30 alles te hebben gegeven gaan we over de finish. Rob zou Rob niet zijn als hij tot bijna de haveningang zijn spi niet liet staan.
Moe maar voldaan leggen we de Listo terug in zijn voorlopige box.
Even opruimen, eten, koffie, opdrogen (Oh ja ondertussen is het gestopt met regenen, maar om dat echt te merken, hadden we de tijd niet)
Iets voor vier start Marco met de prijsuitreiking. (van halve kilo’s kaas)
Wat blijkt?
Ons werk heeft zijn vruchten afgeworpen. We eindigen 3e van de dag in onze klasse.
Wat zijn we fier!
En dan? Terug 2:30 rijden naar Belgie. Maar met oh zo’n fijn gevoel! Ik heb zo’n knaldag gehad en zoveel geleerd!
Als het even kan? Dan ben ik volgend jaar aan de start met mijn eigen Clever. En wat zeker is? Oefenen, oefenen en oefenen. Zorgen dat ik mijn boot net zo goed ken als Rob zijn Listo.
Rob, Peter, 1000 x dank. Het was echt een superdag!
Oh ja, thuis nog even aan het tellen geweest. Op zondag waren we overall 12e van de 47 deelnemers en die twee in onze klasse die voor ons eindigden, waren 1 en 2 van heel het weekend.
Groetjes,
Moe maar zo gelukkig en aan de berenburger,
Victor
